Το Μάτριξ και η... Σπηλιά του Πλάτωνα!

Πόσο αληθινός είναι ο κόσμος μας; Πόσο αυθεντικοί είμαστε εμείς σαν άνθρωποι; Είμαστε άραγε αυτοί που νομίζουμε; 

Φιλόσοφοι αλλά και επιστήμονες έχουν επισημάνει εδώ και αιώνες την απατηλότητα αυτού του κόσμου, το κατά πόσον είμαστε αυτοί που νομίζουμε και πιο ποσοστό ελευθερίας έχει ο άνθρωπος για να αναδείξει τον «πραγματικό» του εαυτό.

Η απατηλότητα της ιδέας για τον εαυτό μας αλλά και τον κόσμο έχει παρουσιαστεί από τον Πλάτωνα, εδώ και 2.500 χρόνια με τον «Μύθο της Σπηλιάς» που παρουσιάζεται στην «Πολιτεία» του. Εκεί ο Πλάτωνας παρουσιάζει τους ανθρώπους δεμένους με αλυσίδες στο βάθος μιας σπηλιάς, να παρακολουθούν σκιές που παρουσιάζονται σε έναν τοίχο, τις οποίες αυτοί αντιλαμβάνονται σαν πραγματικότητες.

Επιπλέον οι δεσμώτες αντιλαμβάνονται τις αλυσίδες τους σαν «κοσμήματα», σαν πολύτιμα εργαλεία που τους δένουν με τον κόσμο, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι πρόκειται για τα δεσμά που τους εμποδίζουν να απομακρυνθούν από τη σπηλιά και να αντικρίσουν το φως του ήλιου και τη ζωή που σφύζει έξω από τη σπηλιά.

Ο μύθος του σπηλαίου

Ο μύθος αυτός διηγείται πως σε ένα σπήλαιο, κάτω από τη γη, βρίσκονται μερικοί άνθρωποι αλυσοδεμένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον απέναντί τους τοίχο. Δεν μπορούν να κοιτάξουν ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πίσω τους ωστόσο είναι αναμμένη μια φωτιά.

Έτσι οτιδήποτε εκδηλώνεται πίσω από την πλάτη τους αναπαριστάνεται ως σκιά στον απέναντι τους τοίχο. Επειδή οι άνθρωποι αυτοί σε ολόκληρη τη ζωή τους τα μόνα πράγματα που έχουν δει είναι οι σκιές των πραγμάτων, έχουν την εντύπωση ότι οι σκιές που βλέπουν πάνω στον τοίχο είναι τα ίδια τα πράγματα. Εάν όμως κάποιος από τους αλυσοδεμένους ανθρώπους του σπηλαίου κατορθώσει να ελευθερωθεί, να βγει από τη σπηλιά και να ανέβει πάνω στη γη και, κάτω από το φως του ήλιου πλέον, δει τα πράγματα, θα καταλάβει την πλάνη στην οποία ζούσε όσο ήταν μέσα στη σπηλιά. Θα αντιληφθεί τότε ότι οι σύντροφοι του, που εξακολουθούν να βρίσκονται αλυσοδεμένοι στο σπήλαιο, ζουν βυθισμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις.

Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που κάποιοι δεσμώτες, καταφέρνουν ν’ απαλλαγούν απ’ την επιρροή των αισθήσεων και των δογμάτων και να γνωρίσουν την αλήθεια, βασιζόμενοι στις αποδείξεις που τους παρέχει μόνο ο ορθός λόγος και η καθαρή σκέψη. Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι φιλόσοφοι και οι «πεπαιδευμένοι», οι μορφωμένοι, που η παιδεία τους δείχνει τον τρόπο πώς, ξεγλιστρώντας μέσα από τα ποικίλα δογματικά δίχτυα, να ξεφύγουν από τη μοίρα των δεσμωτών της σπηλιάς…

Η αλληγορία του σπηλαίου είναι μια προσπάθεια τεκμηρίωσης της θέσης του φιλόσοφου ως βασιλιά στην Ιδεώδη Πολιτεία. Οι φυλακισμένοι αρχίζουν να αποδίδουν τα μη πραγματικά σχήματα των σκιών με όρους και έννοιες, ενώ πιστεύουν ότι οι σκιές αυτές είναι η πραγματικότητα.

Το ότι οι φυλακισμένοι, ωστόσο, μπορούν να δουν μόνο τις σκιές αυτές, δε σημαίνει ότι ο υπαρκτός κόσμος περιορίζεται μόνο μες στο σπήλαιο. Αν κάποιοι καταφέρουν να λυθούν από τις αλυσίδες και βγουν από το σπήλαιο, θα τυφλωθούν από τη λάμψη του Ήλιου και θα επιστρέψουν πίσω. Αν, ωστόσο, συνηθίσουν το φως, θα δουν καθαρά τον Ήλιο, που συμβολίζει το Αγαθό, και θα καταλάβουν ότι όσα έβλεπαν μες στο σπήλαιο ήταν απλά αντίγραφα των αληθινών.

Ίσως σκεφτούν να επιστρέψουν πίσω, λυπούμενοι τους φυλακισμένους συντρόφους τους. Πίσω, όμως, στο σπήλαιο, δε θα μπορούν να συνηθίσουν στο σκοτάδι, και, προσπαθώντας να διδάξουν στους υπόλοιπους την αλήθεια, ίσως δεχτούν το μίσος και την αντίδρασή τους. Ωστόσο, όσοι ελευθερώθηκαν, οι φιλόσοφοι, έχουν χρέος να επιστρέψουν πίσω και να διδάξουν και τους υπόλοιπους.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Η Πολιτεία του Πλάτωνα και η Πολιτεία του Σήμερα

Διδάσκω Αρχαία Ελληνικά και Φιλοσοφία μεταξύ άλλων και αισθάνομαι απέραντα τυχερή διότι μαθαίνω κάθε μέρα! 

Προσπαθώ να δείξω στα παιδιά του λυκείου πόσο τυχερά είναι που διδάσκονται την φιλοσοφία του Σωκράτη και του Πλάτωνα στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών πάνω σε θέματα εξαιρετικά σημαντικά, όπως η αρετή, ή η ιδανική πολιτεία (πολίτευμα), έννοιες που ενώ μας δόθηκαν από το 400 π.χ., δεν χαρακτηρίζουν ακόμα την ιδιωτική και πολιτική συμπεριφορά μας…

”Η ιδανική Πολιτεία (δανείζομαι από το βιβλίο της Γ’ Λυκείου) είναι ένα μεγαλειώδες και πολυσύνθετο πνευματικό έργο, που εξετάζει τα θέματα της δικαιοσύνης, της ηθικής φιλοσοφίας, της αισθητικής, της παιδαγωγικής, της παθολογίας των πολιτειών, της ψυχολογίας του πλήθους, της μεταφυσικής”.

Αφορά στην πολιτεία που διασφαλίζει στον πολίτη τον άριστο βίο, μιλάει για μια πόλη-κράτος που έχει φτάσει σε υψηλό επίπεδο πολιτισμού και ευημερίας, όπου όλοι ζουν εν ευδαιμονία και αρμονία, και θεμέλιος λίθος για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι η ορθή παιδεία των πολιτών.

Η παιδεία έχει στόχο να καλλιεργήσει τις φύσεις και να τις καταστήσει ”βέλτιστες”, ώστε να οδηγήσει στην ηθική και πολιτική αναγέννηση του κοινωνικού συνόλου, δηλαδή στο να στραφούν οι ψυχές προς το φως και τον αληθινό προορισμό τους.

Υπεύθυνοι για την παιδεία είναι οι φιλόσοφοι που, αφού με την γνώση, την καλλιέργεια των αρετών και την φιλοσοφία έχουν φτάσει στο Φως, στην Γνώση, στην Ελευθερία, στην θέαση του Αγαθού, είναι και οι μόνοι κατάλληλοι να εκπαιδεύσουν τους άλλους, αλλά και, το μέγα παράδοξο, να τους φροντίσουν και να τους κυβερνήσουν.

Οι φύλακες-επίκουροι, μια από τις τρεις τάξεις της Πολιτείας, έχουν προσεκτικά εκπαιδευθεί επί μακρόν στον υγιεινό τρόπο ζωής και στις καλές τέχνες και επί δέκα χρόνια, από τα 20 ως τα 30, στις επιστήμες, μαθηματικά, αστρονομία, αρμονική και αργότερα, από τα 30 ως τα 35, στην φιλοσοφία που οδηγεί στην υψηλότερη μορφή γνώσης, στην αναζήτηση της ουσίας όλων των πραγμάτων.

Οι φύλακες επιπλέον ζουν με λιτότητα, ενώ απαγορεύεται η πολυτέλεια, ο πλούτος και τα υπερβολικά πολλά αγαθά, διότι είναι γνωστά τα αποτελέσματα της τρυφηλότητας και του πλουτισμού…

Αυτοί οι εκπαιδευμένοι, μετά τα 50 τους και εφόσον έχουν προχωρήσει στην πορεία αυτή της γνώσης, προάγονται σε φύλακες-άρχοντες, οι οποίοι θα κυβερνήσουν την Πολιτεία, αλλά και θα συνεχίζουν την ενασχόληση τους με την επιστήμη και την φιλοσοφία.

Οι άρχοντες-φιλόσοφοι είναι ιδιαίτερες προσωπικότητες με πολλές αρετές, που διαθέτουν γνώσεις και συνθετική σκέψη, αλλά και πείρα ζωής, διοικητικές ικανότητες και αδαμάντινο χαρακτήρα, αναλαμβάνουν δε την εξουσία από αίσθηση καθήκοντος, ώστε να υπηρετήσουν την πολιτεία και μέσα από την νομοθεσία να διοχετεύσουν την σοφία τους και την ακεραιότητα τους. Δεν διαθέτουν περιουσία και οικογένεια, ώστε να είναι αδέκαστοι, ανεπηρέαστοι και ολόψυχα αφοσιωμένοι στο λειτούργημα τους, ζουν πειθαρχημένη και λιτή ζωή (πάλι από το βιβλίο της Γ’ Λυκείου).

Οι αληθινοί ηγέτες κατά τον Πλάτωνα, δεν υπηρετούν το προσωπικό τους συμφέρον αλλά το συμφέρον των αρχομένων. Η πόλη ευημερεί και οι πολίτες της είναι ευδαίμονες όταν όλοι και όλα λειτουργούν ως σύνολο και ακμάζουν. Οχι αλλιώς…Οι τυχαίοι και αφιλοσόφητοι πολιτικοί δεν έχουν θέση εδώ…

Η ιδεώδης πολιτεία λοιπόν ενσαρκώνει τέσσερις θεμελιώδεις αρετές: είναι σοφή, επειδή οι άρχοντες της είναι σοφοί και την καθοδηγούν προς το Αγαθό. Είναι ανδρεία, επειδή οι φύλακες είναι ανδρείοι και υπερασπίζονται και την ίδια αλλά και τις αξίες του εκπαιδευτικού της συστήματος.

Είναι σώφρων (με αυτοκυριαρχία και νομιμοφροσύνη), αλλά και δίκαιη, επειδή σε αυτή την πολιτεία βασιλεύει η αρμονία και το κάθε άτομο πράττει το έργο που του έχει ανατεθεί κατά το μέγιστο των δυνατοτήτων του χωρίς να παρακωλύει την λειτουργία των άλλων.

Σοφία, ανδρεία, σωφροσύνη, δικαιοσύνη, πολιτική συνταιριασμένη με την φιλοσοφία….

Σαφώς δεν υπάρχει καμία σχέση με την δική μας σημερινή πολιτεία…Ομως μας δόθηκαν οι λύσεις από τότε…Τι πολύτιμο θα ήταν αν αρχίζαμε να τις υλοποιούσαμε!

Υ.Γ. Φυσικά οδηγήθηκα σε αυτές τις σκέψεις λόγω του ρυπαρού προεκλογικού κλίματος  και της έλλειψης αρετής και ηθικής των πολιτικών ανδρών της εποχής μας…

Στέλλα Δρακοπούλου

(Ιανουάριος 2015)

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Πως τα μαθηματικά και η φιλοσοφία διατηρούν μια ιδιαίτερη ερωτική σχέση –Η έννοια της λογικής ενώνει τις δύο επιστήμες

Εχοντας αμέτρητα πράγματα να «χωρίσουν», οι θεωρητικές και οι θετικές επιστήμες αποτελούν ξεχωριστή επιλογή κάθε μαθητή του λυκείου που έρχεται στην δύσκολη θέση να διαλέξει μεταξύ... δύο βασικών κλάδων της επιστήμης. 

Το ταλέντο στα μαθηματικά, ή η έφεση στα αρχαία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που θα οδηγήσουν τους μαθητές στην επιλογή της κατεύθυνσης τους. Μια επιλογή που έρχεται να αποκλείσει σε τεράστιο βαθμό κάθε επαφή με την... θεωρητικά αντίθετη επιστήμη. Γιατί όμως στηρίζουμε αυτό το ξεκάθαρο διαχωρισμό μεταξύ θετικών και θεωρητικών επιστημών;

Αδιαμφισβήτητα, μαθηματικά και φιλοσοφία είναι δυο διαφορετικές επιστήμες. Ειδικότερα στην εποχή μας, όπου κάθε επιστήμη εμβαθύνει όσο το δυνατόν παραπάνω στην εξειδίκευση, όπου κάθε σχολή έχει τη τάση να διαφοροποιείται από τις διπλανές της, η βαθιά και σημαντική σχέση που διατηρούσαν οι θεωρητικές και οι θετικές επιστήμες έχει αποδυναμωθεί εμφανώς.

Προφανώς και οι ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί στη σημερινή εποχή, ως ένα σημείο «εμποδίζουν» τη συστηματική ενασχόληση με θεματικούς κύκλους που ξεφεύγουν από το καθαρό γνωστικό αντικείμενο κάθε επιστήμονα. Η τεχνολογική ανάπτυξη σίγουρα έχει «βοηθήσει» στο διαχωρισμό κάθε επιστήμης. Η πλήρης αφοσίωση κάθε επιστήμονα στα... γνωστά μονοπάτια του αντικειμένου του όμως ήδη εμφανίσει αρνητικά στοιχεία.

Οταν ο Πλάτωνας δημιουργούσε τη φημισμένη σχολή του το 387 π.Χ, φρόντισε με μια επιγραφή σε κεντρικό κτίριο να περάσει ένα σημαντικότατο μήνυμα. Το ρητό «Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω μου την στέγην» εξηγούσε ακριβώς τη στάση που κρατούσε ο αρχαίος φιλόσοφος απέναντι στα μαθηματικά, την επιστήμη που πλέον κανένας θεωρητικός επιστήμονας δεν... παίρνει στα σοβαρά.

Σε όλες τις εποχές της κουλτούρας και της μάθησης υπήρξαν φιλόσοφοι-μαθηματικοί και μαθηματικοί – φιλόσοφοι. Ο γνωστός μαθηματικος Μπερνάντ Μπολζάνο, το 19ο αιώνα είχε δηλώσει πως: «Ενας αδύνατος μαθηματικός δεν θα γίνει ποτέ δυνατός φιλόσοφος.» Η σχέση που συνδέει μαθηματικά και φιλοσοφία, αλλά και γενικότερα θεωρητικές και θετικές επιστήμες, είναι τόσο δυνατή που δεν μπορεί να περνά ανυπολόγιστη από όσους επιστήμονες θέλουν να διακριθούν.

Ο βασικός συνδετικός κρίκος μεταξύ των δυο επιστήμων είναι η έννοια της λογικής, Οποιος έχει εμβαθύνει έστω και λίγο σε κάποια θεωρητική ή θετική επιστήμη, γνωρίζει τη βασική τους λογική. Είτε μαθηματικά είτε φιλοσοφία όμως, ο τρόπος σκέψης είναι κατά βάση ίδιος. Η λογική της απόδειξης, της πλήρους τεκμηρίωσης κάθε δεδομένου που προκύπτει, είναι κοινή και για τις δύο επιστήμες. Τα λογικά βήματα που ακολουθούνται, είναι σε μεγάλο βαθμό κοινά.

Φιλοσοφία και μαθηματικά είναι δυο επιστήμες που αναπτύσσονται ταυτόχρονα. Το εντυπωσιακό χαρακτηριστικό τους όμως είναι πως και όσο διαφορετικά και να δείχνουν, αλληλοστηρίζονται ώστε να αναπτυχθούν. Το πρακτικό στοιχείο των μαθηματικών βοηθά την εξέλιξη της φιλοσοφίας και αντίστοιχα το θεωρητικό κομμάτι της φιλοσοφίας αποτελεί πηγή έμπνευσης νεοφώτιστων μαθηματικών. Εχοντας κοινή λογική, εφαρμόζοντας τους ίδιους νοηματικούς κανόνες, οι δύο επιστήμες συμπλέουν αρμονικά.

Αλλωστε, κάθε μαθηματική ανακάλυψη αποτελεί αντικείμενο φιλοσοφικών αναζητήσεων. Κάθε μαθηματικό μοντέλο χρειάζεται τη συμβολή της φιλοσοφίας ώστε να αναδειχθεί και να μετατραπεί σε πρακτική εφαρμογή μέσα στη κοινωνία. Με την ίδια λογική, κάθε φιλοσοφική ρήση αποτελεί πηγή ιδεών για τους θετικούς επιστήμονες, δίνοντας τους την ευκαιρία να ανακαλύψουν νέες πτυχές του αντικειμένου τους,

Λαμβάνοντας υπόψιν τα σημαντικά κοινά χαρακτηριστικά δύο τόσο... διαφορετικών επιστημών, είναι απορίας άξιο πως μαθηματικά και φιλοσοφία έχουν καταλήξει να είναι δυο εκ διαμέτρου αντίθετα γνωστικά αντικείμενα. Με βάση την... ερωτική σχέση που διατηρούν εδώ και τόσους αιώνες, θα έπρεπε κάθε φιλόσοφος και κάθε μαθηματικός να «αγαπούν» εξίσου και τις δύο επιστήμες. Ισως αυτό αποτελέσει μια λύση στη μονοδιάστατη λογική που τείνει να αφομοιώσει η σημερινή κοινωνία.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Οι Προφητείες του Πλάτωνα για τον 21ο Αιώνα

Ο Πλάτωνας γεννήθηκε το 428 π.X., το μήνα Θαργηλίωνα (Μάιος) και καταγόταν από αρχοντική γενιά. Είχε πάρει μουσική και γυμναστική αγωγή και είχε πολύ καλές μαθηματικές γνώσεις...

Ήταν μαθητής του Σωκράτη και το γεγονός ότι το 399 π.Χ. ο Δάσκαλός του καταδικάστηκε να πιει το κώνειο, ήταν ένα πολύ συνταρακτικό χτύπημα για την ελεύθερη και ανήσυχη ψυχή του. Κατάλαβε ότι η πολιτική της πατρίδας του δημιουργούσε ένα αγεφύρωτο χάσμα για τη φιλοσοφική, ελεύθερη και ανήσυχη σκέψη που πρέσβευε ο ίδιος και ξεκίνησε να ταξιδεύει.

Στην Κάτω Ιταλία γνώρισε τον Πυθαγορισμό, στην Αίγυπτο μυήθηκε στα Μυστήρια των Πυραμίδων και ήταν Αρχιεροφάντης στα Ελευσίνια Μυστήρια. Στις Συρακούσες προσπάθησε να ιδρύσει την ιδανική του πολιτεία, άλλα έπεσε θύμα των ραδιουργιών της αυλής του Βασιλιά και μόλις που γλίτωσε τη ζωή του. Στην Αθήνα ίδρυσε τη δική του σχολή-Ακαδημία, η οποία κράτησε σχεδόν χίλια χρόνια, μέχρι το 529 μ.Χ. και την πλήρη επικράτηση του Χριστιανισμού.

Διασώθηκαν αρκετά έργα του όπως οι «Νόμοι», το «Συμπόσιο», η «Πολιτεία» και αρκετά άλλα που επηρέασαν όλους του μετέπειτα Φιλόσοφους και Επιστήμονες. Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρεται στο 7ο κεφάλαιο της «Πολιτείας», στο οποίο ο Πλάτωνας παρομοιάζει τον κόσμο που ζούμε σαν μια σκοτεινή σπηλιά.

Ας δούμε περιληπτικά αυτήν την αρχαία παραβολή, η οποία μοιάζει πάρα πολύ με τον τρόπο που λειτουργεί ο σημερινός πολιτισμός, αν και έχουν περάσει 2.500 χρόνια από τότε που γράφτηκε.

H αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα

Υπάρχει μια μεγάλη σπηλιά, σκοτεινή, που μέσα της κατοικούν πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι ονομάζονται δεσμώτες. Είναι δεμένοι στις θέσεις τους και δεν μπορούν να κοιτάξουν γύρω τους. Πίσω τους κυκλοφορούν διάφοροι άνθρωποι οι οποίοι κουβαλάνε κάποια αντικείμενα, έμψυχα και άψυχα. 

Το φως που έρχεται από την είσοδο της σπηλιάς περνά μέσα από αυτά τα αντικείμενα και δημιουργεί σκιές μπροστά στα μάτια των ανθρώπων - δεσμωτών. Αφού λοιπόν δεν μπορούν να κοιτάξουν γύρω τους ούτε και πίσω τους, λόγω των δεσμών που τους καθηλώνουν, δέχονται ως πραγματικότητα μόνο ό,τι βλέπουν μπροστά τους, δηλαδή τις σκιές. 

Όλο αυτό το σκηνικό είναι στημένο με τέτοιο τρόπο, ώστε οι άνθρωποι-δεσμώτες να ζουν μέσα στο σκοτάδι, έχοντας μια ψεύτικη εικόνα για την πραγματικότητα. Είναι δε τα δεσμά τους τόσο δυνατά, που τους καθηλώνουν ακίνητους, χωρίς να μπορούν να κάνουν την παραμικρή κίνηση ελευθερίας για να ανακαλύψουν την πραγματική αλήθεια. 

Αυτή η εικόνα μοιάζει πολύ με αυτήν της σημερινής μας κοινωνίας. Ο άνθρωπος διαμορφώνεται και μεγαλώνει με μοναδικό στόχο την απόκτηση υλικών αγαθών (σκιές), χωρίς να του δίνεται η δυνατότητα να καλλιεργήσει αρετές και αξίες για να μπορέσει να ονειρευτεί μεγάλα ιδανικά και πνευματικά Ιδεώδη.

Οι Αρετές και οι Ανθρώπινες αξίες παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο και είναι τόσο καλά καλυμμένες με το πολύχρωμο και πολυτελές περιτύλιγμα που τις περιβάλει, που ο άνθρωπος του 21ου αιώνα μένει τελείως επιφανειακός. 

Ασχολείται τόσο πολύ με αυτό το περιτύλιγμα, που δεν βάζει ανώτερους στόχους, ούτε βλέπει την πραγματικότητα. Ζει μια ζωή εγκλωβισμένος ανάμεσα στις σκιές που κάποιοι του επέβαλαν ως πραγματικότητα, λέγοντάς του ότι δεν υπάρχει τίποτε πίσω από αυτό το ωραίο περιτύλιγμα. Έτσι μένει δούλος των αφεντικών της σπηλιάς κι εφ’ όσον πιστεύει στις σκιές, γίνεται σκιά του πραγματικού του εαυτού.

Συνεχίζοντας ο Πλάτωνας αναφέρει πως υπάρχει και η περίπτωση να καταφέρει κάποιος άνθρωπος να σπάσει τα δεσμά του και να κοιτάξει πίσω του, εκεί από όπου έρχεται το φως. Στην αρχή θα τυφλωθεί από την επαφή του με το φως. Κι αν ανάγκαζε κάποιος αυτόν τον άνθρωπο να ζήσει κάτω από τη φωτεινότητα του ήλιου, έξω από τη σπηλιά, τότε θα τρελαινόταν.

Χρειάζεται λοιπόν να προχωρήσει σιγά σιγά κι έτσι θα καταφέρει να συνηθίσει, να αντιληφθεί ότι ο αληθινός κόσμος βρίσκεται έξω από τη σπηλιά κι ότι οι σκιές που εκείνος θεωρούσε ως πραγματικότητα είναι απλώς αντανάκλαση του φωτός του ήλιου. Αυτή η ανακάλυψη θα τον μετατρέψει σ’ έναν ευτυχισμένο άνθρωπο, σε έναν σοφό και δεν θα θελήσει να επιστρέψει μέσα στη σπηλιά.

Αν όμως αποφασίσει, από αγάπη για την ανθρωπότητα, να επιστρέψει πίσω στους δεσμώτες, μέσα στη σπηλιά, τότε θα χρειαζόταν πάλι ένα χρονικό διάστημα για να συνηθίσει το σκοτάδι και να μπορέσουν να προσαρμοστούν τα μάτια του μέσα σ’ αυτήν. Μετά, όπως είναι φυσικό, θα προσπαθήσει να εξηγήσει στους δεσμώτες-ανθρώπους την αλήθεια. Αλλά, όπως γράφει ο Πλάτωνας, αυτοί θα νομίζουν ότι προσπαθεί να τους εξαπατήσει και θα τον κυνηγήσουν ή θα τον σκοτώσουν.

Κάποιος που έχει διαβάσει το βιβλίο «Ο Γλάρος Ιωνάθαν», βλέπει πολλές ομοιότητες μεταξύ του Ανθρώπου που καταφέρνει και σπάει τα δεσμά της σπηλιάς και του γλάρου Ιωνάθαν. Γιατί κι αυτός καταφέρνει να πετά ελεύθερος και αναπτύσσοντας μεγάλες ταχύτητες ξεφεύγει από την απλή ζωή ενός γλάρου, που το μόνο που τον απασχολεί είναι πώς θα αποκτήσει το φαγητό του.

Ο Πλάτωνας εξηγεί στο βιβλίο του πως όποιος καταφέρει και σπάσει τα δεσμά του και απελευθερωθεί, είναι αυτός που καλλιεργεί την ξύπνια συνείδηση. Βασισμένος τότε πάνω στις Ανθρώπινες αξίες και αρετές, καταφέρνει να γίνει Ελεύθερος και Δημιουργικός και να κατακτήσει το ανώτερο μέρος του εαυτού του, ακολουθώντας ένα αληθινό Φιλοσοφικό Δρόμο.Βέβαια είναι ένας δύσκολος Δρόμος με πολλά εμπόδια, λόγω των μακροχρόνιων δεσμών, αλλά οδηγεί στην αληθινή Ευτυχία.

Αυτός που από αληθινή αγάπη για την ανθρωπότητα επιστρέφει μέσα στη σπηλιά για να βοηθήσει τους δεσμώτες να απελευθερωθούν, πραγματώνει τον Πολιτικό Δρόμο. Δηλαδή πραγματικός Πολιτικός είναι αυτός που κατάφερε πρώτα ο ίδιος να απελευθερωθεί από τα δεσμά του, να ελέγξει τα ελαττώματα του και να καλλιεργήσει Ανθρώπινες αξίες και Αρετές και μετά να οδηγήσει με σοφία τους άλλους ανθρώπους. Ο πραγματικός Πολιτικός δεν στηρίζεται στη γνώμη των πολλών, αλλά στη Γνώση και την Ηθική που έχει καλλιεργήσει μέσα του.

Από αυτήν την τόσο αρχαία αλλά και τόσο επίκαιρη παραβολή, μπορούμε να βγάλουμε πολλά συμπεράσματα. Συμπεράσματα που δεν είναι βασισμένα σε ψυχολογικές επιθυμίες και ανεκπλήρωτα απωθημένα, αλλά στη χιλιόχρονη Σοφία που άφησαν πολλοί μεγάλοι Φιλόσοφοι και Επιστήμονες σε πολλούς Πολιτισμούς, σε διαφορετικές εποχές, σε όλη τη Γη.

Όταν δεν αφιερώνουμε χρόνο για την αναζήτηση της Αλήθειας και δεν καλλιεργούμε μια σφαιρική και ελεύθερη σκέψη, τότε παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα σκοτάδια της άγνοιας και της παραπληροφόρησης. Ταυτόχρονα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, γινόμαστε εύκολα θύματα της πλύσης εγκεφάλου που μας επιβάλλουν, αυτοί που κινούν τα νήματα για έναν προσανατολισμό αποκλειστικά προς την ύλη. 

Μόνο όποιος καταφέρει και τινάξει από πάνω του τα δεσμά των αδυναμιών του και των ψεύτικων εντυπώσεων που του έχουν επιβάλλει, μόνο αυτός που βαδίζει ένα Δρόμο ανηφορικό προς τη δική του κορυφή και καταφέρνει και ξεπερνά τις δυσκολίες και τα εμπόδια, βγάζοντας θετικά συμπεράσματα, μόνο αυτός θα αντιληφθεί τη ματαιότητα των σκιών που κινούνται μπροστά του.

Τα σωστά πρότυπα υπάρχουν, οι απαντήσεις έχουν δοθεί, ας κοιτάξουμε γύρω μας και θα ανακαλύψουμε την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως μας παρουσιάζεται.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Όταν ο Ζευς ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας διαμοιράστηκαν την κοσμική αρχή

"Σω.: Άκου λοιπόν, καθώς αφηγούνται, μία πολύ όμορφη ιστορία, την οποία εσύ ασφαλώς θα εκλάβεις ως μύθο, όπως νομίζω, εγώ όμως τη θεωρώ πραγματική με έλλογη υπόσταση· και εξ άλλου ως αληθινά γεγονότα θα σου διηγηθώ όσα πρόκειται να διατυπώσω. Όπως δηλαδή αναφέρει ο Όμηρος ο Ζευς ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας διαμοιράστηκαν μεταξύ τους την κοσμική αρχή, όταν την παρέλαβαν από τον πατέρα τους...

Υπήρχε λοιπόν ο εξής νόμος όσον αφορά τους ανθρώπους την εποχή του Κρόνου, ο οποίος διαχρονικά και τώρα ακόμη ισχύει ανάμεσα στους θεούς, όποιος από το γένος των ανθρώπων διανύσει τη ζωή του με δίκαιο και ευσεβή τρόπο, όταν πεθάνει, να μεταβαίνει και να κατοικεί στα Νησιά των Μακάρων σε κατάσταση απόλυτης ευδαιμονίας, μακριά από κάθε συμφορά· όποιος όμως διάγει τη ζωή του με άδικο και ασεβή τρόπο να οδηγείται στο δεσμωτήριο της τιμωρίας και της (απονομής της δικαιοσύνης) Δίκης, το οποίο ως γνωστό το αποκαλούν Τάρταρο. 

Δικαστές εκείνων λοιπόν, την εποχή της βασιλείας του Κρόνου και πρόσφατα ακόμη, όταν την εξουσία κατείχε ο Δίας, ήταν ζωντανοί για τους ζωντανούς, οι οποίοι δίκαζαν τους ανθρώπους εκείνη την ημέρα την οποία επρόκειτο να πεθάνουν. Έτσι λοιπόν με εσφαλμένο τρόπο εκφέρονταν οι δικαστικές ετυμηγορίες. 

Ο Πλούτων λοιπόν και οι επιτηρητές του Άδη, που κατέφθαναν από τα Νησιά των Μακάρων, κατήγγειλαν προς τον Δία, ότι εμφανίζονται συχνά και στους δύο μεταθανάτιους προορισμούς άνθρωποι που η αξία τους δεν ανταποκρίνεται στον τόπο άφιξης τους. 

Αποκρίθηκε λοιπόν τότε ο Ζευς:

«Εγώ, είπε, θα θέσω τέρμα σ’ αυτό που συμβαίνει, διότι τώρα οι δίκες εκδικάζονται άσχημα». «Αυτοί δηλαδή που κρίνονται» είπε «περιβάλλονται με σάρκα τη στιγμή της κρίσης, επειδή δικάζονται ζωντανοί». 

«Πολλοί λοιπόν», συνέχισε αυτός, «αν και διαθέτουν διεφθαρμένες ψυχές είναι ενδεδυμένοι με καλλίγραμμα σώματα και ευγενική καταγωγή και πλούτη και όταν συντελείται η κρίση, καταφθάνουν γι’ αυτούς πολλοί μάρτυρες να βεβαιώσουν ότι έχουν ζήσει δίκαια.

  

Έτσι οι δικαστές εκθαμβώνονται από αυτά, αφού μάλιστα και οι ίδιοι δικάζουν ενδεδυμένοι (με σάρκες) και μπροστά από την ψυχή τους έχουν, σαν προκάλυμμα τα μάτια και τα αυτιά και ολόκληρο το σώμα. 

Όλα αυτά τα επικαλύμματα συνιστούν ασφαλώς εμπόδιο και τα «ενδύματα» των δικαστών και αυτά των κρινομένων. «Πρωταρχικά λοιπόν», είπε, «είναι αναγκαίο να καταργήσουμε τη δυνατότητα να προβλέπουν οι άνθρωποι τον θάνατό τους, διότι τώρα γνωρίζουν εκ των προτέρων τη στιγμή του θανάτου τους. Αυτή λοιπόν η διαταγή έχει διαβιβαστεί στον Προμηθέα για να σταματήσει την προγνωστική δυνατότητα των ανθρώπων.

Έπειτα είναι αναγκαίο να κρίνονται όλοι αυτοί γυμνοί· πρέπει δηλαδή αυτοί να δικάζονται αφού έχουν πεθάνει. Και ο κριτής πρέπει να είναι γυμνός (απαλλαγμένος από κάθε ένδυμα) πεθαμένος, ώστε η ίδια η ψυχή του να ατενίζει την ψυχή κάθε ανθρώπου αμέσως με το θάνατο, αφού τον εγκαταλείψουν όλοι οι συγγενείς και αφού θα έχει αφήσει στη γη όλο εκείνο τον υλικό στολισμό, για να αποβεί δίκαια η κρίση. Έχοντας λοιπόν διαγνώσει αυτό πριν από εσάς, έχρισα δικαστές τους γιους μου, δύο από την Ασία, το Μίνωα και τον Ραδάμανθυ  και ένα από την Ευρώπη τον Αιακό. 

Αυτοί λοιπόν όταν πεθάνουν, θα δικάσουν στο λειμώνα, στο σημείο όπου ο δρόμος χωρίζεται σε τρεις κατευθύνσεις, απ’ όπου δύο οδοί οδηγούν η μια στις Νήσους των Μακάρων και η άλλη στον Τάρταρο. Εκείνους τους νεκρούς που καταφθάνουν από την Ασία θα τους κρίνει ο Ραδάμανθυς, αυτούς που έρχονται από την Ευρώπη ο Αιακός. 

Στο Μίνωα θα αποδώσω τη δικαιοδοσία οριστικής ετυμηγορίας, αν υπάρχει κάτι αμφισβητούμενο στις κρίσεις των άλλων δύο, για να καταστεί όσο το δυνατό πιο δίκαιη η κρίση για την μεταθανάτια πορεία των ανθρωπίνων ψυχών».

Αυτή είναι Καλλικλή η αφήγηση που εγώ έχω ακούσει και πιστεύω ότι είναι αληθινή. Από τις αναφορές αυτές, συλλογίζομαι ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει. Ο θάνατος, όπως εγώ νομίζω, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο διαχωρισμός δύο πραγμάτων, της ψυχής και του σώματος, του ενός από το άλλο.  

Από τη στιγμή λοιπόν που θα επέλθει ο διαχωρισμός της ψυχής από το σώμα, το κάθε ένα από τα δύο μέρη σχεδόν εξίσου διατηρεί εκείνα τα χαρακτηριστικά, που είχε όταν ο άνθρωπος βρισκόταν εν ζωή, το σώμα διατηρεί αναλλοίωτη τη φύση του και ορατές όλες τις περιποιήσεις και τις διαμορφώσεις που δέχτηκε.  

Για παράδειγμα αν το σώμα κάποιου ήταν μεγάλο ή από τη φύση ή από την υπερβολική κατανάλωση τροφής ή από την επίδραση και των δύο παραγόντων, όσο ήταν ζωντανός και όταν πεθάνει ο νεκρός θα είναι μεγάλος και αν υπήρξε παχύς θα είναι παχύς και μετά το θάνατο και για όλα τα χαρακτηριστικά του σώματος το ίδιο ισχύει. 

Αν πάλι έτρεφε μακριά κόμη, μακρομάλλης θα είναι και ο νεκρός. Αν επιπρόσθετα κάποιος είχε μαστιγωθεί και είχαν αποτυπωθεί στο σώμα του οι ουλές από τις μαστιγώσεις ή άλλα τραύματα, ενώ βρισκόταν στη ζωή και μετά το θάνατο αυτά θα είναι έκδηλα στη μορφή του πεθαμένου. Ή αν κανείς κατά την διάρκεια της ζωής του είχε μέλη του σώματός του σπασμένα ή διαστρευλωμένα, οι ίδιες αυτές διαμορφώσεις θα είναι ορατές και στη μεταθανάτια ουσία του. 

Με μια φράση δηλαδή, όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που αποτυπώθηκαν στο σώμα του ανθρώπου ενώ ζούσε είναι ευδιάκριτα και όταν πεθάνει ή αν όχι όλα τα περισσότερα για κάποιο χρονικό διάστημα.  

Η ίδια διεργασία νομίζω ότι ισχύει και για τη ψυχή Καλλικλή. Έκδηλα είναι όλα τα χαρακτηριστικά της ψυχής, όταν απογυμνωθεί από το σώμα, και οι έμφυτες ιδιότητες και οι επίκτητες, όσες διαμορφώσεις απέκτησε η ψυχή του ανθρώπου λόγω της ενασχόλησής της με κάθε πράγμα. 

Όταν λοιπόν παρουσιαστούν ενώπιον του δικαστή, εκείνοι που έρχονται από την Ασία στον Ραδάμανθυ, ο Ραδάμανθυς τους βάζει σε σειρά και εποπτεύει την ψυχή καθενός, χωρίς να γνωρίζει σε ποιον ανήκει, αλλά πολλές φορές αφού παραλάβει την ψυχή του Μεγάλου Βασιλιά ή άλλου οποιουδήποτε βασιλιά ή δυνάστη και διαπιστώσει ότι τίποτα δεν είναι υγιές στην ψυχή του, αλλά αντίθετα είναι όλη μαστιγωμένη από ραπίσματα και γεμάτη ουλές από την επίδραση των επιορκιών και της αδικίας, που με κάθε πράξη του έχει αποτυπώσει στην ψυχή του και όλα διεστραμμένα από το ψεύδος και την αλαζονεία και τίποτα ορθό, αφού έχει ανατραφεί χωρίς την αλήθεια. 

Υπό την αρνητική επίδραση τέλος, της εξουσίας της τρυφής της αλαζονείας και της αυθαιρεσίας των ενεργειών του, διέκρινε την ψυχή να είναι γεμάτη από ασύμμετρη και ασχήμια. Αφού διαπίστωσε λοιπόν ο δικαστής αυτά, απέπεμψε αμέσως αυτήν με περιφρόνηση στο δεσμωτήριο, όπου πρόκειται, αφού φθάσει, να υποστεί τις αρμόζουσες κυρώσεις…

Όπως λοιπόν έλεγα, όταν εκείνος ο Ραδάμανθυς παραλάβει (για να δικάσει) κάποιον τέτοιου είδους, δεν γνωρίζει τίποτα σχετικά με αυτόν, ούτε ποιος είναι ούτε από ποιους κατάγεται, γνωρίζει μόνο ότι κάποιος είναι διεφθαρμένος. Έτσι, αφού διαπιστώσει αυτό, τον αποπέμπει στον Τάρταρο, επισημαίνοντας, είτε ότι δύναται να θεραπευθεί, είτε ότι είναι ανίατος, σύμφωνα με την αλάθευτη κρίση του. Εκείνος αφού φτάσει στον Τάρταρο υφίσταται αυτά που του αρμόζουν. 

Ενίοτε όταν ο αδέκαστος κριτής διακρίνει άλλη ψυχή ανθρώπου, ο οποίος έχει ζήσει με ευσέβεια και υπό το πνεύμα της αλήθειας, απλού ιδιώτη ή κάποιου άλλου, κυρίως όμως, όπως εγώ θεωρώ, Καλλικλή, ψυχή φιλοσόφου που αφοσιώθηκε στα δικά του έργα και δεν ακολούθησε ποικίλες κατευθύνσεις στη ζωή του, τη θαυμάζει και τη στέλνει στα Νησιά των Μακάρων. 

Έτσι ακριβώς ενεργεί και ο Αιακός και καθένας από αυτούς δικάζει κρατώντας ράβδο, ο Μίνωας όμως κάθεται εποπτεύοντας, κρατώντας μόνος αυτός χρυσό σκήπτρο, όπως αναφέρει ο ομηρικός Οδυσσέας ότι είδε αυτόν «να κρατεί χρυσό σκήπτρο και να απονέμει δικαιοσύνη στους νεκρούς. 

Εγώ λοιπόν Καλλικλή, έχω πεισθεί απόλυτα από την διήγηση αυτή και μεριμνώ πως θα παρουσιαστώ στον κριτή με όσο το δυνατό πιο υγιή την ψυχή μου. Αντλώ ικανοποίηση λοιπόν στο να απέχω από τις τιμές των πολλών ανθρώπων και αφιερώνομαι στο εγχείρημα ανεύρεσης της αλήθειας, πως πραγματικά θα μπορέσω να γίνω καλύτερος και κατά τη διάρκεια της ζωής μου και όταν πεθάνω, μετά το θάνατο. 

Προτρέπω μάλιστα και όλους τους άλλους ανθρώπους, όσο δύναμαι να πράξω κάτι τέτοιο, και σε σένα απευθύνω την παραίνεση να κατευθύνεις τη ζωή σου στον αγώνα αυτό, τον οποίο εγώ θεωρώ τον επικρατέστερο από όλους τους εγκόσμιους αγώνες, και σε επικρίνω που δεν έχεις τη δυνατότητα να βοηθήσεις τον εαυτό σου, όταν έρθει η στιγμή της δικής σου δίκης και κρίσης, την οποία εγώ μόλις τώρα ανέφερα, αλλά, αφού προσέλθεις ενώπιον του δικαστή τον γιο της Αίγινας, όταν σε συλλάβει και σε οδηγήσει προς το δεσμωτήριο, θα μείνεις άναυδος και θα κυριευτείς από ίλιγγο, εσύ εκεί όχι λιγότερο από εμένα εδώ, και ίσως κάποιος σε χτυπήσει  ατιμωτικά στο πρόσωπο και σε εξευτελίσει με κάθε δυνατό τρόπο."

Πλάτων, Γοργίας, 523a-527e 

Εισαγωγή, φιλοσοφική ανάλυση, μετάφραση, σχόλια: Ηλίας Βαβούρας- ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΖΗΤΡΟΣ

Σχόλιο στο απόσπασμα από τον κ.Ηλία Βαβούρα:

Ο μύθος γύρω από το δικαστήριο των ψυχών ύστερα από το θάνατο (C. 79-82, 523a-527e):

"Απομένει η μεταφυσική θεμελίωση των διαλεκτικών συμπερασμάτων. Ποιος γνωρίζει αν η ζωή είναι θάνατος ή ο θάνατος ζωή; Ο θάνατος, για το Σωκράτη, δεν τίποτα άλλο παρά ο χωρισμός δύο πραγμάτων, της ψυχής και του σώματος. 

Η αθάνατη ψυχή εξέρχεται από το θνητό σώμα και οδεύει προς το σταυροδρόμι της κρίσης. Εκεί αναμένουν οι ακριβοδίκαιοι και αδέκαστοι Κριτές του Άδη, ο Αιακός, ο Μίνως και ο Ραδάμανθυς, οι οποίοι ατενίζουν την ψυχή κάθε νεκρού και εκδίδουν την αταλάντευτη  ετυμηγορία τους, βασιζόμενοι στα ορατά σημάδια που φέρει πάνω της κάθε ψυχή από την προθανάτια δράση της. 

Οι ψυχές των διεφθαρμένων και των αδίκων αποστέλλονται στο δεσμωτήριο της τιμωρίας και της απονομής της δικαιοσύνης, στον στυγερό Τάρταρο και υποβάλλονται σε φρικτά, συνεχώς επαναλαμβανόμενα βασανιστήρια.

Οι ψυχές, που έζησαν με δικαιοσύνη και σωφροσύνη κατευθύνονται στις Νήσους των Μακάρων και βιώνουν της αιώνια ευδαιμονία.  

Η φιλοσοφία, όπως ακριβώς και στον πλατωνικό Φαίδωνα, οράται ως μελέτη και προετοιμασία θανάτου. 

Ο Σωκράτης συρμένος άδικα σε δίκη από κάποιο ευτελές υποκείμενο, ίσως να μην δύναται να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενώπιον της εγκόσμιας δικαστικής αρχής, ελλείψει ονομαστών μαρτύρων που θα συνηγορήσουν υπέρ του και ελλείψει της μεγαλεπήβολης ρητορικής πειθούς, η οποία θα δημιουργήσει επίφαση αλήθειας και θα εξαπατήσει τους δικαστές, στο επέκεινα, όμως, θα βρεθεί αναπόδραστα στις νήσους των Μακάρων. 

Ο πολιτευτής μπορεί έντεχνα να διαφεύγει τις δαγκάνες του πολιτειακού νόμου όσο βρίσκεται στη ζωή και να πραγματοποιεί τις άδικες επιδιώξεις του, στο μεταθανάτιο σταυροδρόμι της κρίσης, όμως, θα καταληφθεί από έντρομο ίλιγγο, καθώς τα τέκνα του Διός θα εποπτεύουν την ψυχή του και θα του επιβάλλουν, μετά ραπισμάτων και προπηλακισμών, σκληρότατη τιμωρία. 

Η προτροπή προς τον φιλοσοφικό τρόπο ζωής ενδύεται το μέγιστο κλέος. 

Ο πολιτικός ανήρ αρμόζει να κατακτήσει σε ατομικό επίπεδο την αυτοκυριαρχία (η κυριαρχία του λόγου επί του θυμού και των ηδονών) και τη δικαιοσύνη (διατήρηση αυτής της ευταξίας) και εν συνεχεία, αφού το κατορθώσει αυτό να επιδοθεί στην εφαρμογή των αρχών της πολιτικής επιστήμης. 

Με το τέλος του Γοργία η οδός προς τη θεμελίωση της πλατωνικής πολιτικής φιλοσοφίας έχει πια ανοίξει."

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Ευτυχία κατα Πλάτωνα

Ευτυχία είναι η αίσθηση της ολοκλήρωσης, της ειρήνης και της ηρεμίας που μας γεμίζει με εσωτερική χαρά και μας επιτρέπει να απολαύσουμε τη ζωή, αν και φαίνεται να είναι ένα άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους ανθρώπους. 

Ωστόσο, μια πρόσφατη έρευνα που έγινε στην Αργεντινή για το θέμα αυτό, έδωσε ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα: πάνω από το 70% των ανθρώπων που ερωτήθηκαν δήλωσαν ότι ήταν ευτυχισμένοι. 

Το ποσοστό αυτό είναι παρόμοιο με εκείνο που καταγράφεται στις σκανδιναβικές χώρες, ενώ στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες και σε άλλα μέρη του κόσμου όπου υπάρχει ευημερία οι αριθμοί ήταν πολύ χαμηλότεροι.

Ο ορισμός της ευτυχίας που υπάρχει σε διάφορα λεξικά, μας λέει, μεταξύ άλλων, ότι η ευτυχία είναι ένα συναίσθημα γενικής χαράς που σχετίζεται με την ικανοποίηση υλικών ή μη αναγκών μας. 

Ο ορισμός αυτός αντιστοιχεί σε μια υλιστική φιλοσοφία που είναι το κύριο χαρακτηριστικό των χωρών με υψηλό επίπεδο κατανάλωσης, μέσα σε μια κοσμοθεωρία που προσδιορίζει την ύπαρξη μας μέσω της κατοχής ύλης. 

Αλλά όλοι ξέρουμε ότι πολλές φορές μόλις αποκτήσουμε αυτό που θέλουμε το ενδιαφέρον μας παρακμάζει με ταχείς ρυθμούς και μαζί με αυτό παρακμάζει και η ευτυχία που μας είχε προκαλέσει. Έτσι με αυτόν τον ορισμό η ευτυχία περιγράφεται ως μια φευγαλέα κατάσταση.

Όπως ανέφερα σε προηγούμενο άρθρο, η ευτυχία μπορεί να είναι μια μόνιμη κατάσταση στον άνθρωπο και μπορεί να επιτευχθεί με την αλληλεγγύη και τη συμπόνια που θα μας επιτρέψει να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας αλλά και την ζωή μας. 

Αυτό περιγράφει και ο Πλάτωνας στην φιλοσοφία του ως Ευτυχία. Για τον Πλάτωνα, η ευτυχία είναι δυνατή όταν ο άνθρωπος μπορεί να δει την ουσία των πραγμάτων. Στην φιλοσοφία του αναφέρει πως η ευτυχία έχει να κάνει με το μυαλό και την σκέψη και όχι με την ψευδαίσθηση που μας παρέχουν οι αισθήσεις μας. 

Ο Πλάτων αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να είναι κανείς ευτυχισμένος χωρίς να δει το έργο του Θεού στον κόσμο. Αν αναγνωρίσει το θαύμα της ζωής θα έχει βρει την ουσία της ανθρώπινης ευτυχίας.

Για τον Πλάτωνα η άσκηση της αρετής είναι ο δρόμος για να προσδιορίσετε την ευτυχία. Αν το έργο του ανθρώπου εναρμονίζεται με την αρετή, την σοφία και την δικαιοσύνη τότε περπατά στο δρόμο της ευτυχίας. 

Για τον Πλάτωνα, η αρετή είναι η γνώση του τι είναι πραγματικά καλό και η ιδέα του τι είναι καλό δεν είναι μια σχετική αξία αλλά μια απόλυτη αξία, γιατί αν δεν ήταν έτσι δεν θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο γνώσης για τον άνθρωπο. 

Η πλατωνική φιλοσοφία περιγράφει τον αισθητό κόσμο ως απάτη, επειδή η πρώτη αληθινή πραγματικότητα είναι η ιδέα του ενάρετου ανθρώπου. Υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη ευτυχία δεν εξαρτάται από υλικά ή εξωτερικά αγαθά και ότι ο δίκαιος και ενάρετος άνθρωπος είναι αναγκαστικά ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.

Απ” όλους τους θεούς, η Αγάπη είναι ο καλύτερός μας φίλος, αρωγός και γιατρευτής

στα βάσανα που μας κλείνουν το δρόμο για την ευτυχία.

Ο άνθρωπος που εξαρτά την ευτυχία του από τον εαυτό του και όχι από τους άλλους,

έχει υιοθετήσει τον καλύτερο τρόπο για μια ευτυχισμένη ζωή.

Είναι ένας άνθρωπος σώφρων, ένας άνθρωπος με σιδερένιο χαρακτήρα και σοφία.

Βιβλιογραφία: Τα Άπαντα του Πλάτωνος, Πλάτων, Εκδ. Μίλητος


Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Ο συμβολισμός του χώρου

Σε όλους τους παραδοσιακούς πολιτισμούς όπως αναφέρει ο καθ. Φ.Σουαρζ στο βιβλίο του "Η Νέα Ανθρωπολογία": "οι κοσμογονικοί μύθοι είναι εκείνοι που εξηγούν πως δημιουργήθηκε ο πρωταρχικός χώρος και πώς επέτρεψε στην υπόλοιπη εκδήλωση να εκδηλωθεί . 

Ο Ιερός χώρος αναφέρει είναι η αναδημιουργία σε σμίκρυνση μέσα στον ορατό κόσμο του πρωταρχικού χώρου". Σε μικρότερη κλίμακα η εγκατάσταση και η ίδρυση ενός πολιτισμού σε ένα χώρο αντιστοιχεί με την γέννηση λοιπόν του ίδιου του κόσμου.

Ο Άνθρωπος δημιουργεί σύμφωνα με ένα μοντέλο το οποίο του αποκαλύπτεται μέσα από τον κοσμογονικό μύθο. Σε κάθε πολιτισμό το μοντέλο αυτό απαιτεί προσαρμογές που ανταποκρίνονται στην χωροχρονική έκφραση και εξέλιξη του κάθε πολιτισμού αλλά όπως θα δούμε στην συνέχεια, στην περίπτωση του ελληνικού πολιτισμού απαίτησε ριζικές αλλαγές, μια ολοκληρωτική μεταμόρφωση της εικόνας του κόσμου, της φύσης, της κοινωνίας, του τρόπου ζωής των ανθρώπων. 

Στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό βλέπουμε μια τελείως διαφορετική προσαρμογή του μοντέλου ίδρυσης που δεν είναι η ίδια με τους ως τότε πολιτισμούς. Υπάρχει μια ριζική αλλαγή στην νοοτροπία, βλέπουμε την εμφάνιση μιας νέας νοοτροπίας. 

Με την γέννηση και την εγκαθίδρυση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού βλέπουμε το πέρασμα από μία αρχαία εποχή σε μία νέα. Αυτή η αλλαγή είχε ως αποτέλεσμα την μεταμόρφωση των τομέων που συνθέτουν ένα πολιτισμό δηλ. της ΘΡΗΣΚΕΊΑΣ της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ της ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ και της ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ. 

Ο χώρος στην αρχαία Ελλάδα τώρα είναι συμμετρικά οργανωμένος γύρω από ένα κέντρο , και δεν σχηματίζει όπως στους θεοκρατικούς πολιτισμούς της Ανατολής , μια πυραμίδα με κορυφή τον βασιλιά, και μια κατιούσα , ιεραρχία αξιών , προνομίων, λειτουργιών αλλά διαγράφεται πάνω στο γεωμετρικό σχήμα του κύκλου.Το σχήμα αυτό επιτρέπει αντιστρεπτές σχέσεις, θεμελιωμένες πάνω στην ισορροπία και στην αμοιβαιότητα ανάμεσα σε ίσους. ΕΙΣ ΜΕΣΟΝ ΤΕΙΘΑΝΑΙ ΤΗΝ ΑΡΧΉΝ Η ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ δηλ του να καταθέτει κανείς την εξουσία στο κέντρο. Το κράτος βαλμένο στην μέση ξεφεύγει από την ιδιοποίηση . 

Ο καθένας κυβερνά τον εαυτό του και τους άλλους και συνάμα υπακούει και στον εαυτό του και στους άλλους. Για τους πολίτες μιας πόλης είναι το ίδιο πράγμα να καταθέτουν το κράτος στο κέντρο και να δηλώνουν πως είναι ελεύθεροι από κάθε κυριαρχία. 

Μια απάντηση για αυτή την αλλαγή μας δίνει ο Jorge Livranga από την εσωτερική όψη της ιστορίας λέγοντας ότι: " αυτό που ήθελαν οι σοφοί ήταν μια μετάβαση από τον μυθικό κόσμο και την μυθική νοοτροπία που επικρατούσε στην Νοητική ή Λογική νοοτροπία που θα χαρακτηρίσει την 4η υποφυλή της 5ης δηλ. το πέρασμα από την 3η στην 4η υποφυλή.

Από την αστρική χροιά της μυθικόηρωικής νοοτροπίας , στην Νοητική της Κ.Μ της Λογικής νοοτροπίας . Τώρα τα πάντα δεν θα θεμελιώνονται μυθικά με την βούληση του θεού αλλά φιλοσοφικά μέσα από την κατανόηση , την ανάπτυξη της ελευθερίας, και την ικανότητα εκλογής όπως αρμόζει στο Κ.Μ . Σκοπός τη φιλοσοφίας το πέρασμα στο Μάνας.

Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Σε κάθε παραδοσιακό λαό βλέπουμε την ύπαρξη των τελετών προσανατολισμού του χώρου. Με αυτές τις τελετές ο άνθρωπος έδινε νόημα στον χώρο που κατοικούσε ενώνοντας το πάνω με το κάτω την ουράνια αρμονία με την γήινη αρμονία την αόρατη με την ορατή εντάσσοντας την ύπαρξη του στην παγκόσμια κοινωνία μιμούμενος τις κινήσεις του κοσμικού όντος. Με την τελετή του κέντρου ο χώρος ορίζεται. 

Όλες οι κατευθύνσεις περνούν από εκεί και τον οριοθετούν. Ο καθ. Φ.Σουαρζ αναφέρει "Το κέντρο δεν είναι μόνο ένα ακίνητο σημείο σχετικό με τον χώρο που δίνει νόημα στους προσανατολισμούς. Είναι επίσης σημείο συνάντησης και γέννησης των κατευθύνσεων του χώρου και ένας μαγικός κόμπος που συνδέει τα αντίθετα. Ενσαρκώνει τον ομφαλό του κόσμου , τον τόπο που συγκεντρώνονται οι ζωτικές και οι γονιμοποιείς δυνάμεις της φύσης".Στον θρησκευτικό χώρο της αρχαίας Ελλάδος τα σύμβολα του κέντρου και της κίνησης εκφράζονται μέσα από της θεότητες της ΕΣΤΙΑΣ (κέντρο) και του ΕΡΜΗ (κίνηση). Η Εστία είναι εκείνη η θεότητα που έχει τις λιγότερες παραστάσεις από τους άλλους θεούς και στις σπάνιες απεικονίσεις της παριστάνεται μαζί με τον Ερμή. Τους δύο θεούς τους συνδέει μια αμοιβαία φιλία. Αυτή η αμοιβαία φιλία δεν στηρίζεται ούτε και στους δεσμούς γάμου η αίματος ούτε στην προσωπική εξάρτηση.

Ανταποκρίνεται σε μια λειτουργική συγγένεια. Οι δύο θεικές δυνάμεις , αναπτύσσουν η μια πλάι στην άλλη συμπληρωματικές δραστηριότητες. Όπως λέει ο Ομηρικός ύμνος "και οι δύο σας έχετε κατοικία τα σπίτια τα ωραία των ανθρώπων που ζουν στην γη και στην καρδιά σας και ο ένας για τον άλλο φιλία νοιώθει". Για την θρησκευτική συνείδηση των ελλήνων οι δύο θεότητες συγκροτούν ένα ζεύγος γιατί τοποθετούνται στο ίδιο επίπεδο , η δράση τους αναφέρεται στην ίδια περιοχή του πραγματικού. Η αρχαιότητα της Εστίας ανάγεται στην μυκηναϊκή εποχή και ο χώρος της ήταν στο κέντρο του σπιτιού. Στην μέση του μυκηναϊκού τετράγωνου μεγάρου η Εστία είναι το κέντρο της ανθρώπινής διαμονής. Η Εστία στεριωμένη στο έδαφος ριζώνει το σπίτι στην γη. Η Εστία είναι το σύμβολο της σταθερότητας και της μονιμότητας.

Ο Πλάτων στον Φαίδρο (247α) μας παρουσιάζει την κοσμική πομπή των δώδεκα θεών : δέκα θεότητες πορεύονται ακολουθώντας τον Δία που τις οδηγεί μέσα από την πλάτη του ουρανού. Μονο η Εστία παραμένει ακίνητη στο σπίτι, χωρίς ποτέ να το εγκαταλείπει. Η θεά όντας σταθερό σημείο στο μύθο αποτελεί την αρχή οργάνωσης και προσανατολισμού του ανθρώπινου χώρου για αυτό οι ποιητές και οι φιλόσοφοι θα την ταυτίσουν με την γη ακίνητη στο κέντρο του κόσμου. Η συμπληρωματική θεότητα στον συμβολισμό του χώρου στην αρχαία Ελλάδα είναι ο Ερμής. 

Ο Ερμής όπως εμφανίζεται πάνω στην γη κατοικεί στα σπίτια των θνητών ως αγγελιοφόρος ( Ερμής άγγελος )-με αυτό το όνομα τον επικαλούνται στον ύμνο εις Εστίαν-ως περαστικός ταξιδιώτης που έρχεται από μακριά και είναι έτοιμος να ξαναφύγει. Δεν έχει τίποτα το πάγιο το σταθερό, το μόνιμο, το περιχαρακωμένο, το κλειστό. Μέσα στον χώρο και μέσα στον ανθρώπινο κόσμο, αντιπροσωπεύει την κίνηση, το πέρασμα, την αλλαγή μιας κατάστασης, τις μεταβάσεις , τις επαφές ανάμεσα σε ξένα στοιχεία .Στο σπίτ, η θέση του είναι στην πόρτα που προστατεύει το κατώφλι και αποδιώχνει τους ληστές γιατί και αυτός είναι ληστής. Τον Ερμή τον βρίσκουμε στην είσοδο των πόλεων, στα σύνορα κρατών , στα σταυροδρόμια, ( Ερμής πυλαίος - θυραίος - στροφαίος - τρικέφαλος - τετρακέφαλος) , στους δρόμους δείχνοντας την κατεύθυνση ( Ερμής ενόδιος ) πάνω στους τάφους στις πόρτες δηλ για τον κάτω κόσμο ( Ερμής χθόνιος). Ο Ερμής είναι μπροστά σε όλες τις συναλλαγές των ανθρώπων ( Ερμής αγοραίος) και στον συναγωνισμό ( Ερμής αγώνιος ). Οδηγεί τις ψυχές στον άλλο κόσμο ( Ερμής πομπαίος-καταιβάτης- ψυχοπομπός). Σέρνει των χορό των χαρίτων, φέρνει τις εποχές καθεμιά με την σειρά της. 

Όταν μια συζήτηση σταματούσε απότομα έλεγαν " ήρθε και ο Ερμής". Κυρίως ήταν μεσολαβητής μεταξύ ανθρώπων και θεών. Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι ο ρόλος της Εστίας είναι ξεκάθαρος και αυστηρά καθορισμένος, επειδή η ίδια θρονιάζεται για πάντα ακίνητή στο κέντρο και έχει ως αλληλένδετο και αντίθετο με αυτήν πρόσωπο τον γοργοκίνητο θεό που βασιλεύει στον χώρο της κίνησης. Το ζεύγος Ερμής-Εστία εκφράζει στην πολικότητα του την ένταση που παρατηρείται στην αρχική παράσταση του χώρου . 

Ο χώρος απαιτεί ένα κέντρο, ένα προνομιακό σταθερό σημείο από όπου μπορεί κανείς να προσανατολίσέι και να καθορίσει κατευθύνσεις. Στο επίπεδο της οικογένειας οι θεότητες αυτές είχαν τον εξής συμβολισμό. Ο οικιακός χώρος, ένας χώρος κλειστός, προστατευόμενος από μια στέγη, υποδηλώνει το θηλυκό (Εστία). Ο έξω κόσμος το ύπαιθρο υποδηλώνει το αρσενικό. Για την γυναίκα το σπίτι είναι ο χώρος της. Ο άνδρας μέσα στον οίκο αντιπροσωπεύει την φυγόκεντρο δύναμη(Ερμής) . Είναι αυτός που αφήνει τον χώρο της Εστίας για να αντιμετωπίσει τους κόπους και τους κινδύνους, να αποκαταστήσει την επαφή μα τον έξω κόσμο . Στο επίπεδο της πόλης βλέπουμε στο κέντρο τον βωμό της Κοινής Εστίας που τον ονόμαζαν και ομφαλό της πόλης (τον ομφαλό τον Δελφών στην Αρχαία Ελλάδα τον θεωρούσαν έδρα της Εστίας). Όπως ο ομφάλιος λώρος συνδέει το παιδί με την μάνα έτσι και ο ομφαλός τη πόλης συνδέει την πόλη με την ουράνια μητέρα της. 

Η Εστία στο κέντρο της πόλης είναι στρογγυλή ενώ ο τετράγωνος Ερμής κινείται στον χώρο της αγοράς, τον χώρο κίνησης και ανταλλαγής ιδεών , εμπειριών, πραγμάτων κ.ο.κ. Η θεά Εστία στην πόλη αναλαμβάνει τον ρόλο της συγκέντρωσης του πλούτου και της διανομής του. Έτσι την θεά την συναντούμε με το όνομα Εστία-ταμία. Η λέξη ταμίας θα χρησιμεύσει για να δηλώσει την διαχείριση των κρατικών χρημάτων ή των ιερών αγαθών ιδιοκτησία των θεών. Ένα παράδειγμα αυτής της ιδιότητας ήταν ότι όταν ένα ζώο διαλεγόταν για θυσία στον θεό προστάτη της πόλης το μετέφεραν στη αγορά και ο κήρυκας ανακοίνωνε δημόσια την τιμή τότε ο ιδιοκτήτης δήλωνε ότι οι συμπολίτες του δεν θα πλήρωναν σε αυτόν το ποσό αλλά στην Εστία. 

Η θεά συνδεόταν με τον κλήρο της γης της πόλης , έτσι στην Αθήνα η πρώτη πράξη του άρχοντα -λειτουργού ήταν να διαλαλήσει με τον κήρυκα ότι όσα είχε κάνεις πριν αυτός αναλάβει το αξίωμα του αυτά θα έχει και θα εξουσιάζει ως το τέλος της αρχής του. Η Γη συνδέεται με την Εστία επειδή είναι σύμβολο σταθερότητας. Στην άλλη πλευρά βρίσκατε ο Ερμής ο κύριος των κοπαδιών του κινητού πλούτου της πόλης που βρίσκεται στον χώρο του αγρού, την ποιμενική περιοχή, στα βοσκοτόπια σε αντίθεση με αυτά που ήταν καλλιεργημένα και ήταν σταθερά. Μέσα από τις εκτάσεις του αγρού ο ποιμενικός Ερμής οδηγεί με το μαγικό του ραβδί τα κοπάδια που εξουσιάζει ως θεός των βοσκών. Στην συνέχεια όταν περνάμε στη εποχή της άνθισης του εμπορίου οι Έλληνες στην κίνηση των χρημάτων που αναπαράγονται συνεχεία θα δουν την παλιά αύξηση των κοπαδιών κάνοντας τον Ερμή θεό του εμπορίου.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Αυτό που συναντάμε στον Ελληνικό πολιτισμό είναι η ριζικά διαφορετική εικόνα του Κόσμου από την μέχρι τότε εικόνα του κόσμου των παραδοσιακών λαών. Αυτή η αλλαγή δεν συντελέστηκε απότομα από την μία μέρα στην άλλη αλλά μετά από αιώνες συνεχούς μεταμόρφωσης . Γι' αυτό στην Αρχαία Ελλάδα συναντάμε και τις δύο αντιλήψεις την μαγική και την φιλοσοφική .Tο πέρασμα από την μία στην άλλη ήταν αυτό που δημιούργησε την αλλαγή στην εικόνα του κόσμου. 

Έτσι έχουμε από την μία τον Ομηρο και τον Ησίοδο και στην συνέχεια από την άλλη τους Ίωνες φιλοσόφους που είναι εκείνοι που φέρνουν την νέα αντίληψη. Αυτό που συντελέστηκε με τους Ίωνες φιλοσόφους ήταν μια αλλαγή στην παράσταση του χώρου. Αυτή η αλλαγή προκάλεσε μία μεταμόρφωση της ιδέας που είχε ο ίδιος άνθρωπος για τον εαυτό του, την Φύση και το Σύμπαν. 

Οι Ίωνες φιλόσοφοι είχαν ως σκοπό τους να παρουσιάσουν στα γραπτά τους, μία θεωρία, μία γενική αντίληψη που μπορεί να εξηγήσει τον κόσμο χωρίς καμία θρησκευτική ανησυχία χωρίς καμία αναφορά σε θεότητες ή ιερουργικές πρακτικές. Αντίθετα οι φυσικοί είχαν συνείδηση ότι σε πολλά σημεία αντιτάσσονται στις παραδοσιακές θρησκευτικές δοξασίες. Βρισκόμαστε μπροστά στο Ιδεώδες της κατανόησης του κόσμου. Αιτιολογούν την διάταξη του σύμπαντος με ένα καθαρά λογικό τρόπο. Θέλουν κάθε άνθρωπος να κατανοήσει με απλά παραδείγματα πως συγκροτήθηκε ο κόσμος. Με την εμφάνιση τους βλέπουμε μια εκλαΐκευση των μυστηρίων της αρχαιότητας. Οι ίδιοι όμως δεν ξεφεύγουν από την δογματική που χαρακτηρίζει την μυθική σκέψη επειδή οι ίδιοι ήταν μυημένοι με μια συσκέκριμένη αποστολή. Αυτά μέχρι τον Πλάτωνα. 

Ο Αριστοτέλης είναι ο πρώτος πραγματικά φιλόσοφος. Έτσι από την κοσμογονία του Ησιόδου που βλέπουμε ότι ο κόσμος ήταν ένα τεράστιο πιθάρι που καταλήγει σε ένα στενό λαιμό και από τον οποίο ξεπετάγονται οι ρίζες του κόσμου και ότι μέσα σε αυτόν φυσούν σίφουνες προς όλες τις κατευθύνσεις του χώρου συγκεκριμένα του Χάους και ότι στην συνέχεια ο Ζευς γίνεται βασιλιάς του κόσμου και βουλώνει το στόμιο του πιθαριού έτσι ώστε να μη υπάρχει εισροή του Χάους στον κόσμο τη Τάξης περνάμε στην νέα αντίληψη για τον κόσμο και την προνομιακή θέση που έχει σε αυτή ο κύκλος. Αυτό που χαρακτηρίζει το σύμπαν στην νέα αντίληψη είναι η σφαιρικότητα του η κυκλική του όψη όπως μας δίνεται από τον Αναξίμανδρο. 

Για τον Αναξίμανδρο η γη παραμένει ακίνητη στο κέντρο της ουράνιας σφαίρας εξαιτίας της ίσης της απόστασης από όλα τα σημεία της σφαίρας. Τοποθετημένη στο κέντρο τίποτα δεν την εξουσιάζει, τίποτα δεν την κυριαρχεί αντίθετα με τις μυθικές παραδόσεις που η γη εξαρτιόταν από κάτι άλλο που την βαστάζει. Αυτή η μη-κυριαρχία σημαίνει Αυτονομία χαρακτηριστικό της Λογικής νοοτροπίας. Το πάνω, το κάτω, το δεξί , το αριστερό, δεν υπάρχουν μόνα τους αλλά σε σχέση με το κέντρο. Το πάνω και το κάτω δεν είναι μόνο συμμετρικά αλλά και αντιστρεπτά. Αντίληψη που κυριαρχεί μέχρι σήμερα κοιτώντας τον παγκόσμιο χάρτη μίας οποιαδήποτε χώρας την βλέπουμε πάντα στο κέντρο. Η Γη για τον Αναξίμανδρο αναφέρεται ως "υπό μηδενός κρατούμενης" και σημαίνει ότι δεν εξουσιάζεται δεν κυριαρχείται από κανένα όπως η Κοινή Εστία στο κέντρο τη πόλης. 

Η γη βρισκόμενη στο κέντρο μπορούμε να πούμε ότι είναι μια μικρογραφία του όλου. Κάθε σημείο του σύμπαντος όποια και να είναι η θέση του είναι αναγκαστικά περιορισμένο και επιμέρους. Μονάχα το άπειρο δεν είναι μερικό. Η γη επειδή είναι το κέντρο είναι "κοινή" για όλα τα σημεία του χώρου και έτσι μπορούμε να πούμε ότι είναι ομόλογη του απείρου. Η Γη η οποία είναι ακίνητη και σταθερή στο κέντρο του κόσμου οι φιλόσοφοι την ονομάζουν Εστία προβάλλοντας στην φύση την εικόνα της ανθρώπινης κοινωνίας με την μορφή που της είχε δώσει η πόλη .Μέσα από τις μεταμορφώσεις του συμβολισμού της Εστίας βλέπουμε πως έγινε το πέρασμα από μια μυθική εικόνα σε μια πολιτική και γεωμετρική. Στην νέα νοοτροπία ο άνθρωπος εκλογικεύει για να συλλάβει την νέα αντίληψη του χώρου που εκφράζεται ταυτόχρονα στην θρησκεία , στην φιλοσοφία ,στην επιστήμη και στην πολιτική.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Η νέα κοσμολογική αντίληψη για την οργάνωση του χώρου είναι στενά συνδεδεμένη όπως θα δούμε και με την οργάνωση του κοινωνικού χώρου στην Αρχαία Ελλάδα στα πλαίσια της Πόλης -Κράτους. Αυτό που βλέπουμε στο πολιτικό επίπεδο είναι ότι η Κοινή Εστία δεν είναι μια οποιαδήποτε Εστία είναι τοποθετημένη στο κέντρο της Πόλης και σε αυτήν κατατίθεται το κράτος για να μην μπορεί να το ιδιοποιηθεί κανείς. Ονομάζεται κοινή γιατί συμβολίζει το σύνολο μιας πολιτικής κοινότητας. Ο όρος κοινά δηλώνει τον πολιτικό τομέα, σημαίνει αυτό που είναι κοινό σε όλους, τις δημόσιες υποθέσεις. Έτσι τίποτα που να ανήκει στον δημόσιο τομέα δεν μπορεί να ρυθμιστεί από ένα μόνο άτομο . 

Ανάμεσα σε αυτούς που συγκροτούν την πολιτική κοινότητα όλα τα κοινά πρέπει να γίνονται αντικείμενο δημόσιας συζήτησης . Η πόλη προϋποθέτει μια διαδικασία που αφαιρεί το ιερό χαρακτήρα από την κοινωνική ζωή και την εκλογικεύει. Δεν υπάρχει πια ο βασιλιάς-ιερέας που τηρώντας ένα θρησκευτικό ημερολόγιο κάνει ότι πρέπει να γίνει στο όνομα της ανθρώπινης ομάδας. Τώρα οι ίδιοι οι άνθρωποι παίρνουν στα χέρια τους την "κοινή τύχη" και αυτοί αποφασίζουν μετά από συζήτηση. Οι υποθέσεις της πόλης ρυθμίζονται μετά από δημόσια συζήτηση όπου ο καθένας μπορεί να παρέμβει και για να αναπτύξει τα επιχειρήματα του. Ο λόγός γίνεται το όργανο των δημοσίων συζητήσεων και λόγος η ικανότητα να σκέπτεται κανείς με επιχειρήματα , η ικανότητα που ορίζει τον άνθρωπο ως "πολιτικό όν". 

Αυτή την σημασία που παίρνει ο προφορικός λόγος ως όργανο της πολιτικής ζωής αντιστοιχεί με την κοινωνική αλλαγή της γραφής . Στους λαούς τους μέχρι τότε η βασιλεία ήταν η μορφή διακυβέρνησης του κράτους και η γραφή ήταν προνόμιο των γραφέων μιας συγκεκριμένης κάστας. Την εποχή της πόλης -Κράτους το προνόμιο μιας κάστας γίνεται κοινό για όλους. Αυτό που παρατηρείται με την νέα νοοτροπία είναι ότι πολλά πράγματα περνούν από το χώρο του Εσώτερου στον χώρο του εξωτερισμού. Το κοινό σημείο του συμβολισμού του χώρου που το συναντάμε και στον πολιτικό τομέα είναι ότι και αυτός στηρίζεται στην γεωμετρία του κύκλου. Στον ελληνικό κόσμο είναι που βρίσκουμε το νέο σχέδιο όπου όλα τα δημόσια κτίρια συγκεντρώνονται γύρω από την αγορά. Πολλοί λαοί μέχρι τότε ήταν έμποροι με καλύτερα συστήματα από τους έλληνες αλλά κανείς δεν είχε αγορά . Η προέλευση της αγοράς βρίσκεται στην τάξη των πολεμιστών . 

Όταν οι πολεμιστές συγκεντρώνονταν σχημάτιζαν ένα κύκλο . Μέσα στον χώρο δημιουργούταν ένας χώρος δημόσιας συζήτησης . Όταν κάποιος μιλούσε και τελείωνε έβγαινε από το μέσο και τότε έμπαινε κάποιος άλλος και απαντούσε. Η πολεμική σύναξή μετά από κοινωνικοοικονομικές αλλαγές θα γίνει η αγορά της Πόλης. Στο Πολιτικό επίπεδο όλες αυτές τις αλλαγές τις βλέπουμε να εκφράζονται με ολοκληρωμένο τρόπο στο πολίτευμα του Κλεισθένη του Αθηναίου . Οι μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη προκάλεσαν βαθιά μεταμόρφωση στην οργάνωση του χώρου αλλά και του χρόνου. Πρώτα η πόλη οργανώνεται με βάση την εδαφική αρχή και όχι των αριστοκρατικών γενών . Η πόλη προβάλλεται πάνω στον χώρο , Φυλές και δήμοι προβάλλονται πάνω στο έδαφός, ¨όλα προσανατολισμένα προς ένα κέντρο την κοινή Εστία. 

Η Κοινή Εστία δίνει ένα νέο θρησκευτικό πλαίσιο αλλά πρόκειται πια για πολιτική. Ένας συγκερασμός του μαγικού και του λογικού. Όλα τα αξιώματα έχουν ένα θρησκευτικό χαρακτήρα. Ο θεσμός των Ιερατείων των Φυλών ανάγονται στο Κλεισθένη που κληρωνόταν ετησίως από το σύνολο των Φυλών. Το ίδιο σύστημα που υπάρχει και σήμερα αλλά δεν έχει κανένα θρησκευτικό υπόβαθρο .Αυτές οι τομές είχαν σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη της Φιλοσοφίας αλλά και της Σοφιστικής. Σπάζοντας συνήθειες της σκέψης ριζωμένες στη θρησκεία υιοθετεί τον αριθμό 10 αντί του 12 (Δώδεκα μήνες , δώδεκα θεοί κ.ο.κ) Η χρήση του δεκαδικού συστήματος έγινε κυρίως για την εξάπλωση του εμπορίου και του νομίσματος για την καταγραφή των λογαριασμών. Μια εξήγηση για αυτό είναι ότι με την εξωτερίκευση της γραφής έρχεται στον δημόσιο χώρο αυτό το σύστημα αρίθμησης που ήταν για καθορισμένη χρήση και είχε πολιτικό και όχι θρησκευτικό χαρακτήρα . 

Ένας καθαρός διαχωρισμός του εξωτερικού και του εσωτερικού χώρου. Πίσω όμως από όλες αυτές τις μεταρρυθμίσεις κρύβεται το Μαντείο των Δελφών . Επειδή ήταν αυτό που όρισε τον Κλεισθένη και αυτό που όρισε τον Ήρωα-προστάτη της κάθε φυλής στην αρχαία Αθήνα. Επίσης το Μαντείο συνδέεται και με την αποικιακή εξάπλωση των ελλήνων. Ο ίδιος ο Αναξίμανδρος ήταν επικεφαλής μίας αποικίας Μιλησίων στην Απολλωνία του Πόντου. Έτσι ερχόμαστε στην αρχή στα λόγια του Χ.Α.Λ που μας λέει ότι όλα αυτά έγιναν κάτω από την καθοδήγηση του Εσώτερου χώρου , του χώρου των Σοφών. 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ 

Με τον ελληνικό πολιτισμό έχουμε την εγκαθίδρυση μιας νέας νοοτροπίας, που επεκτείνεται σε όλα τα επίπεδα του χώρου, την εμφάνιση ενός νέου ανθρώπου. Παρατηρείται η τάση προς το συγκεκριμένο, το μορφικό, το γεωμετρικό, το ρεαλιστικό. Συμπέρασμα είναι ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός ήταν ένας πολιτισμός-μεντεσές που μας δείχνει το πέρασμα από την Μαγική εποχή στην ορθολογική.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 

Ι) Η ΝΕΑ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ-FERNAND SCHWARZ
II) ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ- JEAN-PIERRE VERNANT
III) ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ-ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ- J.A.L

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω